Bir zamanlar, geniş bir ormanın derinliklerinde, minik bir karınca yaşarmış. Adı Pıtır’mış. Pıtır, karıncaların en çalışkanı ve en azimli olanıymış. Her gün sabah erkenden kalkar, ormandaki yiyecekleri toplar, yuvasına taşırmış. Çalışırken hiç yorulmaz, bir yandan da şarkılar söyler, diğer karıncalara neşelendirici sözler söylerdi.
Bir gün, gökyüzünde koyu bulutlar belirmeye başlamış. Rüzgar hızla eserken, Pıtır bir şeylerin ters gittiğini hissetmiş. Fırtına yaklaşıyormuş. Karıncalar hızla yuvalarına çekilmeye başlamış, ama Pıtır durmaksızın çalışıyormuş. O kadar çok yiyecek toplamak istiyormuş ki, fırtına gelmeden her şeyini tamamlamak.
Bir yaşlı karınca, Pıtır’ı görüp ona seslenmiş:
“Pıtır, fırtına geliyor! Neden yuvana gitmiyorsun? Bu kadar çok çalışmak yerine, güvenli bir yere sığınmalısın.”
Pıtır, biraz düşündükten sonra cevaplamış:
“Ben her şeyin tamam olduğundan emin olmalıyım. Yuva için yeterli yiyeceği toparlayana kadar duramam.”
Yaşlı karınca üzülerek başını sallamış ve yuvasına çekilmiş. Ama Pıtır, hiçbir şeyin kendisini durdurmasına izin vermemiş. Fırtına gittikçe şiddetlenmiş. Gökyüzü kararmış, rüzgarın sesi gittikçe büyümüş. Ağaçlar sallanıyor, yapraklar uçuşuyormuş. Pıtır hala yuvasına yiyecek taşıyormuş.
Bir anda büyük bir rüzgar dalgası Pıtır’ı savurmuş. Yiyecekleri yere düşüp dağılmış. Pıtır, yuvasına doğru koşmaya başlamış ama fırtına o kadar güçlüymüş ki, hızla onu sürüklüyormuş. Sonunda, Pıtır bir ağacın altındaki sığınağa varmış ve orada yerleşmiş.
Fırtına birkaç saat boyunca devam etmiş. Yerdeki yiyecekler dağılmış, Pıtır’ın uğraşları boşa gitmiş gibi görünmüş. Ama o sırada, yaşlı karınca tekrar gelmiş ve ona yaklaşmış.
“Senin gibi çalışkan bir karıncanın bu kadar azimli olmasına çok saygı duyuyorum, ama bazen zor zamanlarda, güvenlik her şeyden önce gelir. Fırtına geçtikten sonra hep birlikte yiyecek toplarız. Şimdi ise birlikte güven içinde kalalım,” demiş.
Fırtına sonunda dinmiş ve gökyüzü yeniden maviye dönmüş. Pıtır, yaşlı karınca ile birlikte yuvasına dönmüş. Yiğitliğinden dolayı gururluydu ama bir şey öğrenmişti: Hayatta sadece çalışkanlık değil, bazen doğru zamanda dinlenmek ve güvenliğe de ihtiyaç vardır.
Ve o günden sonra, Pıtır ne zaman bir zor işin üstesinden gelmeye çalışsa, her zaman önce güvenliğini düşünmeyi hatırlamış.
Ve böylece Pıtır, her gün daha akıllı bir karınca olarak ormanda yaşamaya devam etmiş.
