Bir zamanlar, gökyüzü her gece pırıl pırıl parlayan bir ayla süslenirdi. Ama bir gece, Ay, biraz üzgün ve yalnız hissediyormuş. Bütün gece boyunca dünya üzerinde parlamak için yükseklerde asılı duruyor ama hiç kimse ona bakmıyormuş. Geceleri, Ay’ın parıltısı sadece küçük bir ormanda, ağaçların arasında dans eden ışıklara dokunurmuş.

O ormanda, ağaçların gövdelerine sarılmış minik yapraklar, rüzgarın hafif esintisiyle uyuyakalırmış. Koca bir çam ağacı, sessizce “Daha fazla uykusuz kalamam,” derken, bir sincap yavaşça yuvasında uyuklarmış. Ormanın derinliklerinde ise uyumaya çalışan başka hayvanlar da varmış: Bir kirpi, yuvasına çekilmiş, bir baykuş bile gözlerini kapamıştı. Ama Ay, hala çok üzgündü. Orman, karanlık gecede uyurken ona bakmıyordu.

O gece Ay, ışığını daha da parlatarak ormanın içine doğru süzüldü. Işığının hafif parlaklığı, ormandaki her ağacı ve çiçeği nazikçe aydınlatıyordu. Ay, en son bir tavşanın yuvasının yanına geldi. Tavşan minicik kulaklarını sallayarak uyuyordu. Ay, tavşana yaklaşıp ona “Merhaba, minik tavşan,” dedi. Ama tavşan uykusundan uyanmadı.

Ay, biraz hüzünlendi ve “Neden hiç kimse bana bakmıyor?” diye düşündü. O sırada, minik bir kelebek uçarak Ay’ın ışığının etrafında dönmeye başladı. Kelebek, çok narin ve hafifmiş. Bir an, Ay’a bakarak şöyle dedi: “Beni izlediğinde, ışığını daha parlak yapıyorsun, Ay. Bizler hep seni görmek istiyoruz. Sadece biz uyurken senin ışığın çok sessizce dokunuyor.”

Ay, bu güzel sözleri duyunca çok mutlu oldu ve daha parlak parlamaya başladı. O anda, ormanın tüm canlıları yavaşça uykularında huzur buldu. Ay’ın ışığı o kadar yumuşak ve nazikti ki, uyuyan hayvanlar rüyalarında mutlu oluyorlarmış. Kelebekler, çiçeklerin içinde dans ederken tavşanlar huzur içinde uyuyormuş. Orman, Ay’ın ışığıyla sarıldıkça daha huzurlu hale gelmiş.

Ay, ormanı aydınlatırken, hiç kimseyi rahatsız etmeden sadece varlığını hissediyordu. O andan sonra, Ay her gece parlamaya ve uyuyan ormana ışıklar göndermeye karar vermiş. Çünkü Ay anlamış ki, bazen, en güzel şey sadece huzur içinde var olmak ve karanlıkta parlamaktır.

Ve o gece, orman derin bir uykuya dalarken, Ay, bütün yaratıkları sevgiyle izlemeye devam etmiş.